Nakakalungkot. Habang ipinagdiriwang ang araw ng kalayaan. Ako ay nakaupo. Naghihintay. Nangangamba. Naiinggit. Sayang di ako kasama doon. Sayang nandito ako sa isang malamig na sulok ng opisina. Inaantok. Naiinip. Dapat andun ako. Kaya lang ganun talaga.
Natuto na akong magsakripisyo salamat sa karanasan. Ang tanong lang eh, para kanino ba ang aking pagsasakripisyo? Sapat bang ito lamang ang aking maiambag. Hindi pa ganap na handa para sa madugong pagbuwis. Hindi naman ako kailanman siningil? At wala naman akong hinanap na kapalit. Sabi ko nga noon pa man. Hindi lang ito dahil sa kaligayahan. Mas malalim pa. Mas hindi kayang arukin nang inosenteng isipan. Siguro hindi man singilin nang dugo. Buhay ang ating ipapalit. Sana matutuhan ko nang kumawala sa mahigpit na yakap nang aking mga minamahal. At ako masanay na sa pangungulila sa kanila. Kelan kaya darating ang panahon na ang buhay ko ay di na nila aangkinin? kaya ako mismo ay lalaya sa anino nang aking mga magulang. Kelan kaya ako magpapaangkin sa masa?
*siguro pag kaya ko nang mag-absent at magrally na walang halong hiya* Araw nang kalayaan ngayon kailangan ko nang umalis dito.
0 sige i-cheka mo:
Post a Comment