hindi man laging ganito...

"it may not always be so…"

ni ee cummings

it may not always be so; and I say
that if your lips,which I have loved, should
touch another’s, and your dear strong fingers clutch
his heart, as mine in time not far away;
if on another’s face your sweet hair lay
in such a silence as I know, or such
great writhing words as, uttering overmuch,
stand helplessly before the spirit at bay;
if this should be, i say if this should be-
you of my heart, send me a little word;
that I may go unto him, and take his hands,
saying, Accept all happiness from me.
Then shall I turn my face, and hear one bird
sing terribly afar in the lost lands.
unlove’s the heavenless hell and homeless home
…lovers alone wear sunlight.

"hindi man laging ganito…"

hindi man laging ganito; at aking sinasabi
na kung ang iyong mga labi,na aking minahal,
sakaling dumampi sa iba,
at buong-loob na sakupin ng iyong mga daliri
ang kanyang puso, tulad ng akin noong kailan lamang;
kung sa ibang mukha lumapag ang iyong masamyong buhok
sa taimtim na katamihikan na batid ko, o
lubhang nakasasakit na mga salita, labis-labis pang binibigkas,
kaawa-awang titindig sa harap ng sinukol na diwa;
kung sakaling ganito, at aking sinasabi
kung sakali ngang ganito-
ikaw ng aking puso, balitaan mo ako;
nang maari akong tumungo sa kanya,
at tanganin ang kanyang mga kamay, nagsasabing,
Tanggapin mo ang lahat ng kaligayahan mula sa akin.
ililingon ko ang aking mukha, at mauulinigan
ang nakakikilabot na iyak ng isang ibon sa malayong kasukalan.
ako’y hindi na iniibig
ang impyernong walang langit at tahanang walang tahanan
…mga magkasintahan lamang ang nanamit ng liwanag ng araw.

[http://ragingrivers.blog.friendster.com/]

Impassoned



" Men are failures not because they are stupid but because they are not sufficiently impassioned."

~ Struthers Burt

"Never doubt that a small group of thoughtful, commited people can change the world; indeed it's the only thing that ever has! "
~ Margaret Meade

Kalayaan? Kalayaan!

Nakakalungkot. Habang ipinagdiriwang ang araw ng kalayaan. Ako ay nakaupo. Naghihintay. Nangangamba. Naiinggit. Sayang di ako kasama doon. Sayang nandito ako sa isang malamig na sulok ng opisina. Inaantok. Naiinip. Dapat andun ako. Kaya lang ganun talaga.

Natuto na akong magsakripisyo salamat sa karanasan. Ang tanong lang eh, para kanino ba ang aking pagsasakripisyo? Sapat bang ito lamang ang aking maiambag. Hindi pa ganap na handa para sa madugong pagbuwis. Hindi naman ako kailanman siningil? At wala naman akong hinanap na kapalit. Sabi ko nga noon pa man. Hindi lang ito dahil sa kaligayahan. Mas malalim pa. Mas hindi kayang arukin nang inosenteng isipan. Siguro hindi man singilin nang dugo. Buhay ang ating ipapalit. Sana matutuhan ko nang kumawala sa mahigpit na yakap nang aking mga minamahal. At ako masanay na sa pangungulila sa kanila. Kelan kaya darating ang panahon na ang buhay ko ay di na nila aangkinin? kaya ako mismo ay lalaya sa anino nang aking mga magulang. Kelan kaya ako magpapaangkin sa masa?

*siguro pag kaya ko nang mag-absent at magrally na walang halong hiya* Araw nang kalayaan ngayon kailangan ko nang umalis dito.